AwesomeNZ

Met het voet aan land zetten op het Zuider eiland overtroffen we al onze landgenoot die ooit als eerste 'buitenlander' Zuid Nieuw Zeeland bereikte, Abel Tasman. De man voer tot aan de kust maar durfde niet aan land te gaan gezien de nogal agressieve eilanders daar. Toch werd het natuurpark -dat hij dus niet onderzocht- naar hem vernoemd. Aardig parkje hoor! Met kano's cruisten we langs de eilanden en het vasteland met beboste heuvels, veroverden we witte standen (wij wel ja! Volgens ons dus ook niet meer dan terecht vanaf nu het Elgar/Rianne/Tom/Rinske strand genoemd) en bewonderden we luie zeehonden. Tom en met name Rinske zorgden intussen voor topentertainment bij het (proberen) in de kano te stappen terug de zee op en daarbij een nat kontje te halen. Om onze expeditiedrift nog meer te laten gelden, crossten we ook nog de bergen over om het Abel Tasman park van de andere kant te exploreren. Rotsen beklimmen, waterval bezoeken, dat werk. Pak aan, Abel! En niets dan vriendelijke mensen overal, dat scheelt waarschijnlijk toch wel.

Via een mooie route door 'The Southern Alps' (de helft van de hoogtepunten hier refereert naar Europees natuurschoon, haha) sloegen we ons kamp op aan de voet van een bergmeer. Handenwringend naar buiten, trots op deze gevonden kampeerplek... om gillend weer de camper in te rennen: onze eerste kennismaking met sandflies. Kleine k*tvliegjes die je met een zwerm in de vorm van een injectiespuit aanvallen (zo lijkt het dan hè) en bulten achterlaten die een week fulltime blijven jeuken. Aaagh! Zou dat het einde van ons relaxerende buitenleven zijn? Het bleek gelukkig niet overal op het eiland zo te zijn, maar het eerste NZminpuntje is toch daar. Alhoewel we nu wel kunnen lachen bij de herinnering aan het panisch dichtstoppen van alle camper gaatjes met wcpapier die avond.

De volgende ochtend ontbeten we met een stapel pannenkoeken, we zouden die dag de 'Pancake Rocks' bezoeken en we moesten ze natuurlijk wel kunnen herkennen! Eerst 1 van 's werelds mooiste coastlinedrives berijden, waarna we snel de door weer en wind gevormde rotsen zagen oprijzen. De zee er heerlijk tegenaan beukend om het geheel nog dramatischer te maken. Zo'n momentje van oeh en aah, verder versterkt door het naastgelegen Truman Beach, waar de klif helemaal rond is uitgesleten door diezelfde zee en wind, de boefjes. Plaatsen waar geologen hun vingers bij aflikken! Of gefrustreerd van raken, aangezien de vorming van de Pancake Rocks nog steeds een raadsel blijkt te zijn. Hoe dan ook, wij likten onze cameralens schoon om de mooiste platen te schieten.

Iets wat ook niet gek was voor onze volgende bestemming, Fox Glacier. Een machtige gletsjer die zelf weer een heel stuk berg aflikt en langzaamaan zijn tong terugtrekt. We bleken de grootste mazzel ever te hebben, bij het boeken van de tour: "Hmm, morgen is de laatste dag dat toeristen erop kunnen, gezien de cycloon die NZ gaat raken. O, er zijn nog precies vier plaatsen over, doen maar?" (Het kostte ons moeite de boekinsagente niet over de balie te trekken wegens het stellen van die laatste, overduidelijke domme en tijdrovende vraag) Een avondje dikke voorpret, popelend om de stijgijzers onder te binden en onze ziel verkopend aan Lucy (de cycloon) voor nog 1 dagje veilig weer.

En terecht! Het was echt één van de tofste ervaringen ooit, stuk over de berg lopen tot het puntje van de gletsjer, ijzers onderbinden en gaan! Ter plekke de beste route kiezen, de gids hier en daar enige begaanbaarheid hakken met zijn pikhouweel, ijsbergen beklimmen met touwen en afdalen in ijsspleten. Spierpijn in onze grijnskaken, dat kan ik wel vertellen! Elgar maakte een gepast bloedoffer aan de gletsjer door tijdens een heftige afdaling uit te glijden en zijn handen over het ijs te schrapen, net glas! Paar diepe kloven in beide handen, maar gelukkig kende de gids zijn ehbo en stampte hij snel weer vrolijk door. Toen ook de zon nog doorkwam (Lucy vond onze ziel vast veel waard) werd het helemaal feest met de ijsblauwe kleuren (ja, wederom een spreekwoord ontmaskerd)! Tijd om de aanwezige tourjapanners te overtroeven met het maken van foto's. De uren op het ijs vlogen om en zeer zeer voldaan daalden we weer af, een dag om lang te herinneren. De volgende dag was het inderdaad shitweer, iets wat ons gevoel van mazzel nogal vergrootte. Overigens kan dat geluksgevoel ook zijn veroorzaakt door het doorbrengen van de dag in de hotpools, inclusief gezichtsmoddermaskertje. Omahuidje en baby wangetjes; wat wil je nog meer?!

Helemaal opgeladen vervolgden we onze weg verder naar het zuiden, om in Queenstown op 1 van de beste kampeerplekken ooit te overnachten. Echt zo'n duidelijke Lord of the Rings locatie, midden in een kleine vallei omringt door lieflijke bergtoppen en meren. Hier alleen geen monsters die we moesten verslaan, enkel sandflies om te vervloeken en een kaasfondue te appreciëren. Queenstown ligt aan een groot meer, Wakatipu, omringt door bergen. Heel Frodo onwaardig speerden we met een gondel zo'n berg op (blijft toch een beetje een lullig vervoersmiddel) om van het uitzicht te genieten. Om ons imago iets te herstellen, pakten we de dag erop een iets stoerder vervoersmiddel, de mountainbike (overigens weer enigszins tenietgedaan door de helmpjes die we erbij kregen). De omgeving doet wat Toscaans aan, wat fototechnisch natuurlijk gewoon perfect is, maar killing voor de beenspieren. Sommige toppen moesten dan ook lopend worden bereikt, door schakel- (grr*#%kl dat was zwaarder ipv lichter) en/of conditie problemen (grr*#kl hmmmpf) (enkele uitzonderingen daargelaten, Elgar mocht dus ook de tas dragen).

Onze camper kent ook wat van die bergklimprobleempjes, maar da's gewoon puur overgewicht. Desondanks vervoerde het trouwe dikzakje ons toch maar zo'n luchtige 5000 km door de NZ landschappen, waaronder naar Milford Sound, in het zuidwesten. Onderweg daarnaartoe kwamen we in een filmset terecht, bleek om de opname van een auto reclame te gaan (voor de kenners: Ssangyong Grand Turismo). Of we even met ons tv-onvriendelijke dikzakje van de weg wilden gaan. Nou prima! Konden wij op front row naast de regisseur kijken hoe de auto langs kwam scheuren, met 8 meter boven hem de camerahelicopter. Niet een heel originele reclame trouwens, maar goed: verlaten weg, mooi landschap, nieuwe auto soepel door de bochten, de Koreanen kopen m vast.

Goed, Milford Sound dus, gevormd door miljoenen jaren uitlikking van diverse gletsjers, een fjordenlandschap met indrukwekkende kliffen achterlatend, honderden meters diep gevuld met zeewater. Op dag 1 voeren we per cruiseschip door deze fjorden, onder het genot van een stralend zonnetje (Lucy gaf wisselgeld, waarna we de rest hebben verhoerd aan de zonnegod). Watervallen, zeehonden, rotswanden en tja, fjorden dus. Supermooi. Op dag 2 hadden we kano's gehuurd, waarmee we dat alles nog dichter en beter konden bekijken. En met bekijken bedoel ik voelen, met name toen we onder de Sterling Waterfall kanoden, een slordige 165 meter hoog, en de enorme lucht- en waterdruk ervoeren. Best eng eigenlijk, maar o zo leuk, en hier haalden we allemaal iets meer dan een nat kontje. Ook superschattig waren de speelse zeehonden, eentje heeft bijna een halfuur lang met ons mee gezwommen, gedarteld en gedraaid. Deze kanodag begon met zware mist, wat het geheel nogal dreigend (en veelal onzichtbaar) maakte, maar gedurende de tocht trok deze steeds hoger en brak de zon door, tot surrealistische plaatjes leidend met een wolkendek tot halverwege de fjordtoppen en zicht op deze toppen en stralend blauwe lucht erboven.

Na deze inspanning crossten we de vier uur lange bergpastocht terug naar Queenstown, om de energie aan te vullen met spareribs en biertjes en om het nachtleven in te duiken. De opvolgende lazy sunday struinden we met een ijsje door de omgeving, oa kijkend naar bungyjumpers, zich op diverse wijzen naar beneden stortend. Tussenstop op weg naar het noordoosten was Lake Tekapo, waar we een middag heerlijk kneuterig hebben gemidgetgolfd (ter verdediging, wel met de meest geniale en creatieve banen om te putten). Ook Mount John moest aan onze uitzichthonger geloven, alhoewel we dat hebben geweten: eenmaal boven barstte een onweers- en regenbui los van jewelste en na even geluncht en geschuild te hebben, won ons ongeduld het van verstand. Hup, rennend naar buiten en in draf de berg af. Alhoewel het met de bergschoenen aan en met het ontwijken van de stenen meer leek op een gewond paard in galop, haha. Nog drie dagen last van spierpijn in de bovenbenen na dit grapje, kreupelheid als leuk souvenirtje dus.

Het zwembad en hottub in Kaikoura bracht enige verlichting, onze laatste bestemming alweer. Gelegen aan de Pacific Ocean en waar we op walvis(spot)jacht zouden gaan. Uiteraard eerst met de kreupele beentjes de omgeving rond, met magnifieke uitzichten op de groenblauwe zee, steile kliffen en wederom luie zeehonden, nu op 1 meter afstand. Een laatste bbq, een laatste avond drankjes, gezelligheid en spelletjes; een beetje melodramatisch werden we er wel van. De échte laatste dag was een stijlvolle: 's ochtends per boot die mooie oceaan op, op zoek naar potvissen (sperm whales). De eerste beste zoekplek was al meteen kassa, hoeveel geluk kan je hebben??! Zo'n vet dik reusachtige unit dobberend aan de oppervlakte, spuitend en wel: imposant. En ook adembenemend toen ie het wel gezien had en de diepte in dook, staartje boven water en klatsen maar. Paar albatrossen eromheen wiekend om de volmaaktheid te complementeren, hebben jullie het plaatje een beetje?! De 2e walvis bracht niet minder opwinding, helaas jumpen potvissen niet zo boven het water uit, maar door zijn oppervlakte dobbering hadden we wel perfect zicht. De weg terug werden we vergezeld door honderden dansende en springende dolfijnen, nog even en de hemel zou opengaan voor een koor zingende engelen (nee, geen Ajax).

Nog nagenietend van de potvis ervaring scheurden we naar Christchurch voor een potje onvervalst Nieuw Zeelandse rugby, op onze échte laatste avond. Wedstrijdje op het hoogste niveau, met plaatsen ter hoogte van de try lijn. Crusaders-Hurricanes was echt pure entertainment, niet alleen gewoon een zeer leuke sport, ook ontzettend spannend en leuk kijken naar sterke mannen met korte broekjes en geschoren benen (voor de ene helft) of de cheerleaders (voor de andere)... Sommige spelers waren echt bulldozers, niet normaal. Vol stadion, iedereen uit zijn dak bij de inhaalspurt van de Crusaders (uit Christchurch), maar helaas scoorde de Hurricanes op het laatste moment nog een beslissende en dus winnende try. (Toevallig genoeg zaten we de volgende dag met de Crusaders in het vliegtuig, waar we nog met 1 van die bulldozers hebben gekletst).
Het was de perfecte afsluiting van onze meest indrukwekkende maand in ons leven ooit, die veel te snel is voorbij gevlogen. Met weemoed namen we afscheid van Rins en Tom, die vanaf nu verder reizen naar Zuid Amerika. Wij pakken het vliegtuig naar Sydney, om na 2 dagen sightseeing naar Maleisisch Borneo af te reizen. Op naar tropisch regenwoud en veeeel apen!

Geniet van de lente in Nederland, wij pakken eerst nog even een maandje 100% luchtvochtigheid mee!