De afsluiting: jungle- en wildlifepret in Borneo

Via Sydney (2 dagen rondgehuppeld, fantastisch leuke stad) en Singapore (1\2 dag rond gesjouwd, ehm, veel gebouwen) landden we in Maleisisch Borneo, waar we onze reis zouden afsluiten. Nog 3,5 week junglepret en wildlife spotting. Terug de Aziatische warmte in, naar lekker eten op elke straathoek, van guesthouse naar lodge en naar zweetklieren op volle toeren. Te starten in Kuching, een relatief grote stad in het zuiden. Het eerste dagje gebruikten we om bij te komen en plannen te maken, dag 2 om een Duits stel bij de lurven te grijpen en een taxi naar het Semenggoh Nature Reserve te pakken. Een natuurpark waar oerang oetangs semiwild leven en om 10.00u bij de fruitmand bewonderd kunnen worden... Als je mazzel hebt dan, want ze komen alleen als ze honger hebben. Trappelend van ongeduld en vol spanning zagen we gelukkig al binnen vijf minuten onze grote neef door de bomen slingeren. Zo indrukwekkend hoe ze zich bewegen en heerlijk nonchalant wat halve ananassen naar binnen schuiven. Het halfuur daarop werden we getrakteerd op een fruitschransshow incl kokosnootschillen naar ons hoofd, die hoefde meneer natuurlijk niet.

De jungle maakte de ervaring meteen compleet door de eerste lading bloedzuigers af te leveren tijdens de tocht die we erna maakten. Wat een ranzige glibberbeesten en wat blijven ze stevig vastplakken, bah. Gelukkig bleek het de enige lading van de hele reis, ondanks dat we ons nog vele malen erna door het regenwoud geworsteld hebben. Zoals in Bako National Park, een groot natuurgebied aan zee waar we per boot naartoe voeren. Alleen was het laag tij en kon de boot niet aan land komen, dus moesten backpack en al nog een km door de zee waden om er te komen. Het was de perfecte plek om mijn verjaardag te vieren en om apenbingo te spelen, zo bleek. Alleen van de receptie naar ons hutje zagen we al drie soorten! Mede daardoor sloofden we ons uit om, samen met dezelfde Duitsers, twee jungletracks te lopen. Niet alleen fantastisch vanwege de apen, maar ook door de 7 verschillende type vegetatie die het park kent. Super afwisselend dus, en zwaar trouwens; hier hebben we echt het ware karakter van tropisch regenwoud leren kennen... Gelukkig konden we af en toe afkoelen in de zee op 1 van de verlaten strandjes (muv de vele apen dan, die overigens een bijna geslaagde verovering op de rugzak hebben verricht).

Hoogtepunt in dit park was absoluut de proboscis monkey, alias neusaap, alias Orang Belanda (de Hollander).. Ehm, Hollander?? Een vreselijk debiele aap, met lange benen, dikke bierbuik en tja, een grote neus dus en een te eigenwijze blik in zijn ogen. We voelden ons gevleid ;-) Vernoemd naar de Nederlandse kolonisten die in de 16e eeuw al van de nodige biertjes hielden. Iets waar wij aan het einde van de dag ook hevig naar snakten en -uiteindelijk- ook vonden om mee af te proosten. De tocht op de volgende dag was zo mogelijk nog onmogelijker met alle beklimmingen, maar net toen we ons afvroegen waar we nou eigenlijk gr%&€glm aan begonnen waren, zagen we wel 20 neusapen overal om ons heen te tent afbreken. Speelkwartier was begonnen! Pure entertainment en onze liefde voor deze mafkezen bezegeld.

Na Kuching en Bako (zuidwest Borneo) vlogen we in 1 ruk door naar het noordoosten, om vanaf daar over land naar het noordwesten te reizen, alle tussenliggende bezienswaardigheden meepakkend. Te beginnen met duik- een snorkel paradijs Mabul, onderdeel van een eilandengroep in de Celebes Sea (ooit van gehoord??!) en alom bejubeld vanwege de ultieme onderwaterwereld. Helaas weten veel Maleisiërs dit nog niet geheel te waarderen, gezien de grote drijvende vuilnisbelt. Het is ongelooflijk hoe zovelen hun troep gewoon neergooien in water of bos, overigens evenals de grootschalige regenwoudkap tbv palmolieplantages. De regering probeert daar langzaamaan bescherming tegen te bieden, maar voor veel jungle en haar bosbewoners is dat veel te laat.
Maar goed, duiken dus: na een spoedcursus onder water skills mochten we met onze privé divemaster de diepte in. Helaas kunnen de oren van Elgar de onderwater wereld niet waarderen, zoals een beetje voor gevreesd, ondanks het klaren. En dan is duiken onmogelijk! En dus volgde hij onze luchtbellen van ongeveer 9 meter diep vanaf vlak onder de oppervlakte, een soort veredeld snorkelen. Gezien het ietwat onrustige weer hebben we de o zo gehoopte schildpadden niet gezien, maar er blijven genoeg andere vissen, slangen, zeesterren, -paardjes en koraal om -ook snorkelend- van te genieten. En waar zijn oren het enigszins laten afweten, compenseren zijn ogen gelukkig veel, door bij onze opvolgende snorkeltrips toch nog 3 loungende turtles te spotten! Joehoe, onze missie toch nog geslaagd.

De waterpret werd verdubbeld bij onze volgende bestemming, de riviersafari van Kinabatangan. In drie dagen deden we 4 rivier cruises ('s ochtends om 06.00u en 16.00u 's middags), 1 jungletocht en 1 nachtsafari. Gezellig met een kleine groep Britten, Belgen en Australiers struinden we de wateren af met de verrekijker in de aanslag. Steve Irwin zou trots zijn geweest op onze inmiddels geperfectioneerde spot vaardigheden, dus ons fototoestel draaide overuren tesamen met onze jubelkreten.
De oogst: talloze neushoornvogels, neusapen, silver en red leaf monkeys, reuze varanen, makaken, watervogels, 4 (!) wilde oerang oetangs, 3 joekels van krokodillen, 2 Western Tarsiers (mini aapjes met mega grote ogen), 1 oehoe, 1 python en 1 geelgeringde slang. Alhoewel wel weer heel Steve Irwin onwaardig hard gegild hebben (oké, Elgar had alleen een lichte schrikbeweging) toen 1 krokodil (5 meter lang) ineens wel heel snel van zijn loungehouding in bootaaanvaller veranderde bij het te dicht naderen door onze stuurman. Hij lachen natuurlijk.. Wij later ook trouwens. En Elgar iets later nog meer toen ik tijdens de nachtsafari naar een vogel stond te gluren, naar boven keek en recht in de moordlustige ogen van een TE dikke spin keek!! Sorry jongens, de vogel bleef toen niet zitten. Het was al met al een fantastische manier om zo dicht en zo lang bij alle beesten te komen. Alhoewel we de nachtelijke muis die zich een gat dóor onze grugzak heeft geknaagd (!) om wat koekjes te scoren, minder dankbaar zijn.

Omdat we maar geen genoeg kregen van de oerang oetangs, reisden we nog even door naar Sepilok. Een oerang oetang wezen opvang centrum waar ze vervolgens worden 'opgevoed' en weer uitgezet in de jungle. Ook hier was het mogelijk de inmiddels uitgezette beestjes te begluren tijdens het fruituurtje. En ja hoor, 2 jonkies snoepten lustig van het aanbod en onze ogen van hun schattigheid. Wildlife bevredigd spoelden we de jungle van ons af in een dagje zwembad en trokken naar de grote stad, Kota Kinabalu. Niet echt een stad met veel bijzonders (muv de levendige vismarkt, net een theatershow al die visboeren) maar wel een perfecte uitvalsbasis voor onze komende plannen. Allereerst met een trein dwars door de bergen en jungle (ja is ie weer, het is er moeilijk aan te ontkomen) om eens een potje ouderwets te raften. Alhoewel, ouderwets; zo'n wilde rivier hadden we nog nooit gezien! Een mokkachocolade kleurige bruut met superveel watervallen en stroomversnellingen, slik...
In het begin vroeg de gids: "hit it or avoid it?" De 2 Fransen in de boot verstonden/begrepen het niet, de Filipijn haalde z'n schouders op en Elgar en ik keken elkaar twijfelend aan. Maar ach, we hebben ons er maar volledig aan overgegeven, let's hit it! En dat hebben we geweten, het blijkt dat de gidsen dat niet vaak horen, dus ze werden erg enthousiast. En stuurden vanaf dat moment zo dat we júist door elke golf/kolk/waterval verzwolgen zouden worden. De eerste kapseis was trouwens nog best eng, aangezien je door de kracht alle kanten op wordt gesleurd en slokken vol water binnen krijgt. Ik eindigde onder de boot en moest dan ook even bijkomen toen de gids me daar hevig naar adem snakkend vond. Maar hé, enger dan dat kon het niet worden, dus de rest viel alleen maar mee! Elgar en de Filipijn, die voorin zaten, hadden de stuurtrucjes snel door waardoor we vervolgens beter konden anticiperen op het water geweld. Overigens zijn de Fransen nog 5x overboord geslagen, haha, die zullen ons wel vervloekt hebben (en een lesje Engels aan het volgen zijn nu). De laatste stroomversnelling deden we al bodyraftend; vertrouwen op je zwemvest en de kanoënde begeleiders en gáán! Het was een tocht om niet snel te vergeten en ons vooral heel tof over te voelen.

Na een stranddagje om op adem te komen, gingen we op voor de echte terging: het beklimmen van Mount Kinabalu. Helaas was de echte (2 daagse) summit tocht al maanden vol geboekt en moesten we het doen met het sadistische alternatief: zwaardere klims en níet de beloning van de top krijgen! Er wordt namelijk dagelijks maar een beperkt aantal klimmers de berg op gelaten en we hadden niet gerekend op deze topdrukte. Nu hadden we onze 'eigen track' wel voor ons zelf, want geen enkele idioot die voor dit alternatief kiest natuurlijk. Toch hebben we van veel mooie uitzichten en tussenklimoverwinningen kunnen genieten en waren we -vooral achteraf- blij met deze keuze. Elgar zijn knie en mijn hoofd iets minder trouwens, gezien de hoogte (kleine 3000m) en alle klim- en daal inspanningen. We worden toch een dagje ouder...

Voor de állerlaatste dagen (op het eind van zo'n reis word je toch een beetje melancholisch) togen we naar het uiterste noordwesten ('the tip of Borneo') voor puur strandgenot. Rechtstreeks zo'n reclame in van verlaten stranden, het helderste water ooit, heerlijk tropisch eten (veel verse vis) en drinken... en een zeer ecovriendelijk junglecamp als slaapplek. Ecovriendelijk klinkt leuk, maar betekent composttoileten, koudwaterdouches en bamboe hutten (dus een shitload aan muggen), maar dat voegde eigenlijk wel toe aan de ervaring. Paar dagen nietsdoen, genieten van de allermooiste zonsondergangen ever, spelen in het water, socializen met de andere gasten en nippen aan verse fruitshakes.

En elkaar vragen stellen als: Wat was het leukste land? Wat de meest memorabele tocht? Waar hebben we het lekkerst gegeten? Vragen waar we eigenlijk geen antwoord op konden geven, aangezien we 3 maanden lang werkelijk de meest memorabele en onvergelijkbare dingen hebben gedaan en meegemaakt. Waarvan de enige schade wat open vingers, een wiebelig knietje, talloze mugenbulten en af en toe een rommelig maagje was. Waar zulke onvergetelijke herinneringen zijn gemaakt. Maar nu is het dus klaar, we komen naar huis. Met een beetje buikpijn zijn we nu op weg naar het vliegveld, bij het idee van 'dat het klaar is'. Maar ook zeer dankbaar voor de veilig verlopen reis en voorzichtig verheugend op alle leuke vooruitzichten in Nederland. Onder andere een drankje met velen van jullie drinkend! Bedankt voor het mee lezen, mee leven, de verjaardagsberichten een alle gepast jaloerse berichten. We hopen dat jullie zo ook een beetje hebben kunnen mee genieten. Tot snel!!